Goede Thai'en, Slechte Thai'en

Zaterdag was het tijd voor het vertrek uit bruisend Chiang Mai, na 2 fabuleuze avonden met Azie veroverend Volendam en twee enorme katers, werd dat wel tijd ook! Het vliegtuig vertrok exact op tijd en 2,5 uur later landen we in Phuket. Het was perfect zonnig en tijdens de vlucht kon ik het ontzettend blauwe water alvast goed bekijken.

Ik had onderweg naar Chiang Mai 2 nieuwe vrienden gemaakt, Julio en Miguel, natuurlijk uit Spanje. En zij gingen gezellig met mij mee naar het verlaten eilandje Ko Yao Yai. Het is een eilandje van zo’n 60 km lang en de bewoners zijn moslim. Ik heb er geen toerist gezien en het was bijzonder om op een strand te zijn waar je de enige bent. De zonsondergang was de mooiste die ik tot nu toe hier heb gezien, maar wie weet wat er nog komen gaat. Op dat verlaten paradijsje hebben we 2 dagen rond gelummeld en toen was het tijd voor een boottochtje naar het heel erg toeristische Krabi- Ao Nang. Het was eigenlijk net Marmaris, of Salou.

Na 2 dagen met de Spanjaarden zonder humor was ik heel erg toe aan nieuwe mensen, en in het guesthouse (waar ik overigens de kamer deelde met die zelfde spanjaarden omdat Ko Yao mijn  budget lichtelijk op de proef had gesteld) kwam ik een Amerikaan tegen die me vroeg iets te gaan drinken in de pub aan de overkant, and so I joined him. De Spanjaarden vonden de gozer, lame, maar ik heb me een uurtje of 8 bescheurd van het lachen. Hij heet overigens Ian Randall en zijn boek komt bijna uit, dus ik zou zeggen onthoud u die naam. Volgens hem is hij de volgende JD Sallinger.

De opvolgende dag hebben we een boottourtje gemaakt, ik wist van te voren al dat ik dat niet zo tof zou vinden, want je wordt met 24329 toeristen die allemaal in diverse speedbootjes varen op de “verlaten”  stranden gedropt. Maargoed het was de voordeligste manier om het te zien en dus moest het maar. Het varen was leuk, de stranden waren mooi, en het snorkelen was ook tof. Het is heel iets nieuws om te dikke amerikanen als walrussen door de andaman zee te zien drijven.

Na 2 dagen krabi was ik het zat, en dus besloot ik richting de andere zijde van Thailand te gaan touren, met de spanjaarden in mijn kielzog. We belanden op Koh Phangan, waar ik per ongeluk het verkeerde strand koos en dus de eerste dag behoorlijk chagerijnig was. Maar ik ontmoette daar wel Emma en Allen, Emma is 20 en komt uit zweden en Allen is 24 en komt uit Los Angeles. Omdat we alledrie depressief werden op Hat Rin beach, en Amanda mij een supergoede tip had gestuurd via facebook, zijn we de volgende dag achterin een taxi gestapt richting Had Salad Beach, waar we nu verblijven in een geweldig resort. Cookies s’ salad! Ik deel een kamer met Emma, wat wel zo gezellig is! Alleen is ook maar alleen.

Oh god, ik vergeet nog wat. Toen we aankwamen op Phangan was het Songkran, dit is het Thaise nieuw jaar. Alles draait om water gooien en mensen met gekleurd waspoeder besmeren. Ik en Emma belanden in een taxi met onze bagage en 5 engelsen ook met al hun bagage. De taxi’s hier zijn een soort van pickups, en je zit dus achterin zonder ramen. Ik zal je de details besparen, en het kort houden, alles en iedereen was verzopen. Dus toen we aankwamen was het wasdag. Boze engelsen zijn overigens hilarisch!

Algoed, ik zit hier dus nu op de laptop van cookies uit te kijken over een lichtblauwe zee, dit was niet helemaal de bedoeling want ik zou gaan scooteren met Emma en Allen, maar mijn scooter hield er na 4 meter mee op. Aangezien ik licht bijgelovig ben, heb ik het aanbod van allen om achterop te gaan bij hem afgeslagen. Ik had zomaar eens het gevoel dat vandaag niet de dag is om te scooteren voor essie!

Dus, het is zwembad/zee hang tijd!

Ik ben 2200 dingen vergeten, laten we het erop houden: ” I’m having a Blast”

foto’s :

http://www.facebook.com/album.php?aid=2093684&id=1202858062

Alvast een waarschuwing, het is een lange!

Vanuit Kanchanaburi werden we opgepikt met een iets minder glamoureuze bus dan verwacht. De airco lekte als een gortemetiel, dus het was er zo’n 234 graden, en beenruimte was er alleen wanneer je David de K. heet. De backpacks werden vastgesnoerd met een visnet op het dak en afgeladen met 10 Flashpackers zette The Stig koers richting Ayuthaia. Na drie bloedstollende uren landen we daar. We hadden besloten daar geen nacht te blijven en om toch iets te zien van de stad besloten we een uurtje een tuktuk te huren die ons de hele stad doorscheurde. Als volleerde japanners zijn we overal doorheen gerend met flitsende camera in de aanslag.

Trouwens, even tussendoor, na een week in dit land valt het me op dat je hier echt net Dagobert Duck wordt. Alles moet goedkoper, alles is afdingen geblazen, en alles is te duur! Ik heb daar eens met andere reizigers over gesproken en het schijnt dat dit een algemeen bekend probleem is! Kan iemand daar eens een onderzoekje naar instellen?

Maargoed, vanuit Ayuthaia was het dus de bedoeling met de nachttrein naar Chiang Mai te tuffen. Voor het station kwamen we wat spanjaarden tegen waar we heel spannend bij een kraampje langs de weg Phad Thai hebben gegeten, waardoor ik nu flink aan het detoxen ben, want ik durf vanwege mijn buikje alleen nog maar liters water weg te klokken (Je ziet het Klaas, Vader van de bank, ik heb weer niet naar je geluisterd) We hadden van te voor geboekt voor de trein maar de sleeping cabines waren vol, en dus werden het zitplaatsen in het gedeelte met airco.

De stoelen in de trein waren zoals altijd gebaseerd op thaise maatjes, maar erger was de airco. Ik ben er na wat onderzoek van overtuigd dat ze in het ruim gamba’s van zuid naar noord vervoeren want het was er net een vriesdroogcel. Vervolgens hoorde ik gisteren in de kroeg ook nog dat er in een wagon verderop een feestje gaande was, aangezien ik toch niet kon slapen was dat een betere optie geweest! Maarja, men kan niet altijd lachen!
Het uitzicht op de sunrise vanuit de trein maakte overigens alles goed, wat een prachtig gezicht. De natuur hier is echt bijzonder, zo groen en wulps (mooi woord) Normaal niet te gebruiken voor natuurlijk, maar serieus, deze natuur is wulps.

Oh, en wat ook spannend was, was het toilet. Plassen met hindernissen les 1: een gat in de grond in een hokje van 1 bij 1, in een rijdende behoorlijk hobbelende trein. Maar, I won! #winning

Aangekomen in Chiang Mai ben ik meteen een fiets gaan huren, slapen kan altijd nog! Ik heb 2 uur gefietst met mijn kaartje op zak, en ben niet eens waanzinnig verdwaald. Ik kwam een optocht tegen voor een viering in een tempel, heb olifanten gezien, 2345 tempels, heel veel zilverwerk (waar ik zeker nog wat van moet kopen als ik hier ben) essie de ekster. Ik had in mijn Lonely Planet gelezen over de scorpion tale boats, en dus ben ik daar op mijn gemakje heen getrapt. Iedereen hier is overigens erg vriendelijk, het is hier echt de stad van de glimlach. Ik bleek de enige te zijn die voor de boattrip van 12 uur kwam, en dus noemde de eigenaar mij zijn very special vip person en gingen we op pad. In de 2 uur durende toch heeft hij me alles verteld over de geschiedenis van de stad, de relatie met bangkok, de grote rol die Philips hier heeft gespeeld qua telefonie en het makkelijker maken van het versturen van post (met zo’n klik ding, hoe heet dat?) En over de prinses van chiang mai die tegen haar zin met de koning van Bangkok trouwde waardoor er vrede kwam na een lange tijd van oorlog, daarom wordt zij tot op heden vereerd. Verder veel over paling gepraat, ze vissen daar hier ook op, met ingenieuze vallen. Ook roken ze het, toen ik de man vertelde dat een pondje in volendam 32.50 euro kost viel hij bijna van zijn bankje, 1 kilo gerookte paling kost hier 18 baht. Wat neer komt op 0.45 eurocent. Voor lunch kreeg ik op zijn eigen resortje sticky rice met jasmijnsmaak en kokosmelk, een mango en lycheesap, uit eigen tuin! En een uitleg over de slangen- en palingvallen! Deze man was overigens de 10e thai die begon over drop, ik denk dat ik daar maar eens werk van ga maken!

‘s Avonds was het tijd voor some Chiang Mai nightlife! Eerst gegeten bij het riverside restaurant waar ik zelf op het menu scheen te staan voor de plaatselijke muggenkolonie. (doet me denken aan bertje vis) en vervolgens naar een klein pleintje vlakbij ons guesthouse met zo’n tien kleine barretjes en terrasjes. Ze hadden er Caiphirinha’s en de aziatische Cornell, dus het was net thuis!

Toen ik een roos kreeg van een blonde gozer met flapoortjes die danstje als een lenig aapje besloten we daar bij aan tafel te schuiven. Het was een gemengd gezelschap van Aziaten, nederlanders, en portugezen. Homosexualiteit schijnt in Thailand goede geaccepteerd te zijn en dus had ik mijn Danny en Henk dan ook snel gevonden! (zie facebook link voor foto’s)
Het portugese aapje had echter zijn zinnen op mij gezet, wat ik achteraf, gezien de roos, misschien wel wat eerder aan het kunnen zien komen. Maar dat was nou niet echt waar ik voor was gekomen. Toen ik dus mijn Spaanse vrienden spotte ben ik vakkundig ontsnapt aan de Portugese volhardendheid.

De ladyboys hier vinden mij trouwens ook erg leuk, gisteren had ik er vijf om me heen die allemaal even aan mijn haar wilden frunniken! Ook ben ik al een keer of 10 aangesproken door zweden, in vloeiend zweeds, goed geverfd haar Tjebbe! Ik heb gisteren trouwens ook een manicure gehad, voor de schokkende prijs van 3 euro 50.  In het zuiden ga ik ook nog wel ergens een massage scoren, aangezien Leo Tholens niet eens achter me aan wilde vliegen. Ik heb trouwens helemaal geen last meer van mijn voetje, alleen de eerste dag wat moeite gehad in BKK.

Gisteravond, woensdag geloof ik, was het tijd voor Volendam goes Thailand. Met in gedachten dat om 08.30 het busje voor de Jungle flight tour voor het hotel zou staan, werd het alsnog een avond met veel te veel wodka, tequila, niet brandende B52’s en red bull. Alle thaise mensen die we gezien hebben dachten waarschijnlijk dat ik aan het werk was, op stap met vier mannen!
Het was inieder geval tof, totdat het busje vanmorgen voor de deur draaide,  op het moment van instappen was ik oprecht nog dronken, en tijdens de kronkelige, hobbelende, remmende rit, sloeg dit om in een kater die niet onderdeed voor die na de bruiloft van Bianca en Ron..

De “gibbon Flight” tour was geweldig! Abseilen van 40 meter, en over boomtoppen heen rauzen aan een tuigje, flying like superwoman! En supergrappige thaise kereltjes als gids! We hadden 22 “hindernissen” en ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden, maar ik heb totaal geen last gehad van mijn hoogtevrees! Als je dus ooit naar Chiang Mai gaat, doe dit dan! Het was Awesome!

Vanavond gaan we maar weer een drankje halen, om de kater te bestrijden!

Chiang mai rules! en de heimwee ben ik inmiddels helemaal kwijt! Vandaag tijdens de tour een supertoffe oudere amerikaanse vrouw ontmoet die ook alleen reist, haar man was 20 maanden ervoor overleden en ze besloot het er nu maar van te nemen en was al een jaar op pad! Ze bood me meteen haar appartement in central california aan als ik ooit eens naar de states wilde komen! and so we exchanged email adresses!

Tijdens de lunch met de gibbon groep onwijs gelachen, het is zo leuk om zoveel verschillende mensen te ontmoeten uit diverse landen! En alles is super laid back, alles is gezellig, en iedereen is blij! Op de terug weg in een laadbak van een auto een uur door de jungle en Chiang Mai gecrossed, want 2 duitse helden hadden niet onthouden waar ze hun hostel hadden, en wisten ook de naam niet. Dit was een behoorlijke speurtocht! De 2 britten gaan net als ik zaterdag vliegen op Phuket om dan naar Ko Yao Yai te gaan, dat was behoorlijk toevallig, want eigenlijk gaat niemand daarnaartoe!

Ko Tao, Samui en Pangang zijn overigens nog niet begaanbaar, dus waarschijnlijk zal ik het duiken bij Bans moeten laten schieten Patty! Wel ontzettend sneu voor al die mensen daar die hun brood moeten verdienen.

Algoed, uitgekwebbeld weer! tot snel!

nieuwe pica’s :

http://www.facebook.com/editphoto.php?aid=2093684#!/album.php?aid=2093684&id=1202858062

Terwijl ik dit verhaal tik hangt mijn regenponcho te drogen op een plastic stoeltje buiten dit internetcafe. Het is de hele dag prachtig weer geweest in Kanchanaburi, maar vanavond besloot de weergod dat het tijd was voor waanzinnig onweer, en waanzinnig grote regendruppels. Algoed, ik zal starten bij het begin van het avontuur.

Vanuit Bangkok had Madelon het idee om een bus te regelen via een reisbureautje nabij KhaoSan Road. Dit is in principe een supergoed idee, ware het niet dat deze ongemotiveerde pinda ons niet verteld had dat de minibus 20 minuten lopen verderop geparkeerd stond en pas vertrekken zou wanneer hij volgeladen was met mensen en diverse pakketjes, het was namelijk tevens de DHL Service. Persoonlijk vond ik trouwens alles best na 20 minuten sjouwen van 15 kilo troep in 40 graden. Ze hadden me achterop een brommer ook naar deze plaats kunnen brengen. Na 3,5 half uur sturen en het afleveren van 22 pakketjes kwamen we aan in Kanchanaburi.

Het hotel heet Phong Pen Guesthouse, en was volgens de lonely planet outstanding. Wat ook echt zo is, lief personeel, schone kamers, geweldig zwembad (we kregen korting als ik reclame zou maken) Via hier hadden we voor vandaag (zondag) een tour geregeld, vanmorgen vroeg om 8 uur kwam er een prachtig “bling-bling” Toyota busje voor rijden en daaruit sprong Irene. Toevallig had ik al gehoord van Irene in Bangkok van iemand die hetzelfde tourtje had gemaakt, en dus begon de dag al goed!

Met het busje zouden we een uur richting de watervallen (nam=water tok = val) rijden. Voor de kenners, het waren de Erawan watervallen. Ik slaap graag, dat weet iedereen wel, dus ik wilde eigenlijk graag mijn ogen dicht doen, toen Irene “who’s actually a guy” begon te vertellen over de geschiedenis van Thailand, de taal en de watervallen. Irene bleek over een bijzonder soort humor te beschikken, waar de helft van het busje heel hard om moest lachen en de andere helft een beetje beschaamd naar de grond besloot te kijken. Je kunt zelf wel raden waar ik bij hoor geloof ik?

Aangekomen bij de watervallen was het een klim van een uur naar de top, omdat mijn blaren mij parten begonnen te spelen ben ik bij waterval nummer 5 van de 7 gaan zwemmen. Ik gaf er de spreekwoordelijke brui aan (watje, mietje, sissy, ruud doe je rechterhand alvast maar weer de lucht in).
In het water zaten heel veel meervalletjes, groot en klein, Irene “who’s actually a guy” had al verteld dat de Fish-Massage very good was. Toch vond ik het nog al een vreemde gewaardwording als er 100 vissen aan je handjes en voetjes lopen te lurken, en dus besloot ik maar een beetje in beweging te blijven. Op de terugweg kwam ik trouwens een aap tegen die uiterst relaxed in een boom hing met een bek vol eten, het leven als aap is zo slecht nog niet.

Tijdens onze lunch, in een tentachtig restaurantje, besloot ik eens naast Irene “who’s, nou ja je weet het nu wel” te gaan zitten. Ze begon direct over de big banana’s in Holland, waarop ik haar van repliek gaf dat alle banana’s in Holland groter zijn, vooral het fruit. Waarop Irene zich bijna verslikte in haar Ananas. Vervolgens vertelde ze dat ze vaak in Nederland is voor haar studie, omdat ze iets doet met skincare producten. In Thailand is Whitening Cream je van het. Iedereen wil hier witter zijn omdat je volgens hen, dan jonger lijkt. Irene kende bovendien ook alle belangrijke nederlandse zinnen als: “kop dicht, lekker kontje, bier hier nu” Ik vertelde haar dat je daarmee in ieder geval een heel eind komt.

Wat ik nog vergeet, Irene kent haar klanten wel, want op een gegeven moment riep ze me en zei: “Look at this little leeeeggggs” Dus onschuldige blonde miep kijkt eens, en nog eens dichterbij, zit daar me toch een dikke vette tarantula! Mijn hart kwam a la de mask uit mijn mond vandaan van schrik.

We vervolgden onze weg richting de beruchte spoorweg, persoonlijk vond ik al dat oude ijzer niet bijster interessant om te zien, maar de manier waarop Irene de geschiedenis vertelde weer wel. Al met al zou ik het net zo leuk vinden om er een boek over te lezen denk ik (eerlijkheid duurt het langst)
De toiletten (irene: “5 baht for poopoopipiii”) waren wel een belevenis op zich, ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel bacterieën op 1 m2 zien ronddansen. Smetvrees essie’s eerste overwinning. Na een uurtje kwam dan eindelijk de trein, en een half uurtje tuffen was het gevolg. Mooie omgeving gezien, en echt ouderwets weet je dan ineens waar de term TjoekeTjoeke vandaan komt.

Uiteindelijk kwam daar dan het hoogtepunt van de dag, de brug, de beruchte brug. Natuurlijk is de geschiedenis erachter weer bijzonder interessant maar in mijn hoofd was het een BRUG, maar eigenlijk was het meer het bruggetje over de Calkoengracht, je weet wel, die bij de stationsstraat. Natuurlijk toch even overheen gewandeld, paar foto’s geschoten van Madelon, want haar beiden camera’s hebben het opgegeven. En toen gezellig richting “huis”.

Verder hebben we hier ook nog wel spannende dingen beleefd, brommer rijden bij Mad achterop, die dan steeds rechts wilde gaan rijden. Je paspoort in een safepack kluisje doen bij Madelon die toen het sleuteltje ook in het uiterst veilige kluisje had gedaan alvorens het op slote te doen, cocktails gedronken, gedobberd in onze waterdam, en vooral weinig geslapen. Ik heb namelijk nog steeds moeite met het omschakelen naar Thailand tijd, en dus is het voor mijn gevoel nu 5 uur in de middag ipv 10 uur in de avond 😉

Morgen, 4 april, worden we met zo’n zelfde bling bus opgehaal om 13.30 en gaan we richting Ayuthaia, waar we de nachttrein pakken richting Chiang Mai. Daar blijf ik van 5 tot 9 april, want op 9 april vlieg ik vanaf Chiang Mai naar Phuket. Het weer daar is inmiddels weer ok, en er is daar geen schade van de floods of regen. Ik ben overigens wel opgelicht qua vluchtprijs, het is van 7 tot 15 april namelijk Songkran festival (thais nieuwjaar) en dat verdubbeld de boel. Algoed het scheelt zo’n uurtje of 36 reizen, dus het was het me wel waard.

Hier alvast wat foto’s, ook voor de menschen die geen Facebook hebben, ik kon hem openbaar zetten!

http://www.facebook.com/album.php?aid=2093684&id=1202858062&saved

Nou, ik geloof dat dit het wel weer zo’n beetje was. (ik heb trouwens een heul klein beetje heimweetjes, ik hoop dat het een beetje goed met je gaat Ma. Gelukkig nog maar 1 te gaan! Als ik weer in een tempel ben zal ik eens kijken of ze hier ook aan kaarsjes doen)

Kusjes aan Finn.

En tot schrijfs!

http://www.facebook.com/album.php?aid=2093684&id=1202858062&saved

Na een behoorlijk stijf eindje reizen, waarbij ik door heel zielig te kijken en te snotteren beloond werd met 4 stoelen, raakte het vliegtuig moeiteloos de grond op exact de afgesproken tijd. De paspoortcontrole en het ophalen van de bagage nam niet meer dan een kwartier van mijn kostbare Thaise tijd in beslag. Aangekomen bij de douane wilde ik, brave borst die ik ben, mijn rugzakje op de controleband leggen. Voor ik daar echter aan toe kwam werd ik vriendelijke doch helder weggewuifd door een “goede” Thai met een enorme glimlach. Ik zie er blijkbaar niet uit als een louche smokkelaar en toch ook niet als iemand die meer dan $ 20.000 het land in wil brengen. (Ik heb het vermoeden dat ik overal zo makkelijk doorheen sluis omdat ik mijn guess horloge thuis heb gelaten, Ruud H.)

Van te voren heb ik meerdere malen geroepen dat ik vanaf het vliegveld de bus zou nemen naar Khao San Road, maar eenmaal aangekomen ben ik in de eerste best fluoriserend roze taxi gestapt die aankwam razen. Ik trof een ouder mannetje, die waarschijnlijk de foto’s van Linda K. ook had gezien, want hij bleef minstens 30 minuten doorhameren over de Thai-boxing skills van Nederlanders. Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn van de spits in Bangkok, maar die is dus banaal. Toen de roze taxi bijna de 0 km per uur bereikte drukte de chauffeur op een knop in zijn dashboard waarna er een gigantisch sound/media-systeem uit floepte inclusief een draaiende discobal. Hij drukte op play en het hysterisch hoge bijna ultrasone geluid van een beegee schalde door de speaker. De chauffeur begon een disco-autodans en heeft de hele weg in zijn beste Thengels meegezongen met de Gibbsjes.

Ik verblijf op het moment in een wat beter hotel nabij Khao San road, wat eigenlijk de place to be is wat betreft Backpackers in Bangkok. Het ligt aan een klein kanaaltje met een prachtige tuin en een zwembad, zodat je eigenlijk niet het gevoel hebt in metropool Bangkok te zijn. Precies wat ik nodig had om even in het Thailand gebeuren te komen. Toen ik hier gisteren aankwam met mijn lamme lijf was ik eigenlijk geneigd in bed te gaan liggen, maar wie doet dat nu in Booming Bangkok. Dus tasje neergekwakt, douchje genomen en weg. Ik ben naar het Grand Palace gegaan, waar je bij de ingang kleertjes moet lenen omdat je er niet naar binnen mag in je westerse-hoerie-snoerie pakje. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoiets indrukwekkends gezien, wat een werk om alles steentje voor steentje en spiegeltje en goudstaafje te plakken. De eeuwige zwartkijker in mij vraagt zich dan meteen weer af wie dat heeft moeten doen en hoeveel stokslagen daarbij zijn komen kijken… Gods weg is geen gemakkelijke 😉

Oh ja, dit stuk naar die tempel had ik kunnen lopen, ware het niet dat ik dankzij mijn nieuwe slippers meteen 2 blaren onder mijn voeten heb (ik hoor je denken ma) dus bedacht ik een tuktuk te nemen. Toen ik plaatsnam en de man 1 straat verder was heb ik een klein bedankje gepreveld aan alle 18 jarigen die mij door hun spannende en zeer verschillende rijstijlen stalen zenuwen hebben bezorgd. Ben trouwens gisteren die 3 keer dat ik mezelf met tuktuk verplaatste gigantisch opgelicht, wat wil zeggen dat ik minstens 2 euro per keer te veel heb betaald, op mijn voorhoofd staat blijkbaar ook: ” eerste keer in Thailand” of misschien “stupid tourist”.

Na het zien van al dit culturele erfgoed was het duidelijk tijd voor de grootste shoppingmalls op aard, ik had namelijk dringend deodorant nodig, in dit warme land geen overbodige luxe. Ik belande in het MKB centre, zie het maar als een zes verdiepingen tellende beverwijkse bazaar. Zes verdiepingen piepkleine winkeltjes, met 60 % glinsterende telefoonaccessoires en verder vooral veel ” van de vrachtwagen gevallen” beautyproducten,kleding en electronica. Gelukkig vond ik een Boots en zo kwam ik na 2 uur slenteren toch aan mijn felbegeerde deo van nivea, lekker westers 😉

In het hotel kwam ik tijdens het eten Amanda tegen die na haar reis in Amsterdam gaat wonen en hier al ruim een maand aan het rondtouren is. pratende weg belsoten we op de hoek wat te gaan drinken bij de Rolling bar, met oude amerikaanse muziek  gespeeld door 2 hele kleine thaise mannen van een jaar of 30 met losse nekwervels. Omdat Amanda, Khao San Road verschrikkelijk vond en ik wel eens wilde zien waarom zijn we die kant opgelopen. Ik waande mij spontaan in Salou. Ik dacht zelfs echt even Daan Schuurmans in zijn witte strakke broek door te straat te zien dansen. Costaaa! Onze oren hoorde tussen de vele Rihanna’s en Katy Perry’s uiteindelijk toch ergens een gitaar en een Thengelse zanger en daar zijn we nog even op visite geweest. Daarboven was het publiek ook wat ouder dan 18 en dat is op Khao San duidelijk een uizondering.

Slapen bleek gisterenavond nogal een opgave, aangezien ik al een jetlag heb wanneer we in Nederland van zomer- naar wintertijd gaan en vice versa, was dit wel even heftigere koek. Toen ik na een uurtje of drie plafondstaren de slaap had gevonden sloeg er naast mijn raam een airco generator aan. De pret was weer over. Vandaag ben ik verhuist van kamer want ik ben natuurlijk een verwende europese Flashpacker, wat nou back to basic?

Vanmorgen vroeg Amanda gedag gezegd, die vloog vandaag naar Cambodja waar ze een maand engelse les gaat geven. Best jammer want het was gezellig vertoeven met Cocktails op het dak van Lamphu tree.

Ik ben samen met mijn blaren de hort op gegaan, het was tijd om te gaan fietsen met Co van Kessel door Bangkok. Nadat ik gereseveerd had voor de middag ben ik even Chinatown doorgewandeld, Bangkok bestaat voor 20% uit Chinezen die het grootste gedeelte van de handel in handen hebben. Over het algemeen zijn ze ook welgesteld, in tegenstelling tot de gemiddelde Thai. Bij de rivier aangekomen heb ik de TouristBoat genomen en ben ik 2 keer de rivier op en neer gegaan, mensen kijken en me verwonderen over het grote contrast tussen de zeer uitbundig luxe tempels en hoe de mensen wonen in met zeil overdekte hutjes, ik zal je zeggen, ik heb zelf vroeger betere architectonische staaltjes huttenbouw neergezet.

Inmiddels was het fietstijd, het ienieminie thaise meisje begeleidde mij en nog 3 nederlanders, weer allemaal uit Amsie, richting de gammele fietsjes. Na wat verstelwerk en bandengepomp was het dan tijd voor de tocht. Had ik al gezegd dat men hier links rijdt? Enfin, spannend! We hebben door straatjes gefietst van een halve meter breed, gezien hoe de birmese en thaise mensen die op de markten werken slapen (een soort bedstee appartementen in die steegjes) we zijn een rat tegengekomen ter grote van mijn overleden paard, de bloemenmarkten,vismarkten etc gezien, en aan de overkant van de andere rivier gezien hoe de “normale thai” woont. Aan die kant van Bangkok is het allemaal veel gemoedelijker, minder auto’s, de mensen zijn niet opdringerig en de kinderen willen allemaal een handje. Mocht je ooit naar Bangkok gaan, ga dan zeker fietsen, want je ziet dingen die je nooit zult zien als je zelf gaat wandelen, gewoon weg omdat je wel 2 keer nadenkt voor je straten in gaat waar het vol ligt met bergen oude auto en brommer motoren en waar de lassers in het midden van de steegjes aan het knutselen zijn. Scheelt me wel weer een keer beentjes harsen ;).

Ik was van te voren vanwege de vele verhalen wat angstig over Bangkok, maar ik vind deze stad echt supertof, de mensen zijn behulpzaam, je kunt op straat zakken met ananas kopen voor nog geen 25 eurocent, schoongemaakt en wel, savonds hebben ze overal prachtige lampjes, de zon schijnt er, en als het geen spits is ruikt het overal naar heerlijk eten (en aangezien ik op eten zit, he Marieke 😉 is dat geen straf)

Morgen ga ik samen met Madelon die ik tijdens het fietsen heb ontmoet richting Kanachiburi reizen, daar gaan we de 7 steps watervallen bezoeken, de bridge over river kwai, de begraafplaats en alwat er nog meer te doen is. Ik weet dat ik van te voren had gezegd dit waarschijnlijk over te slaan, maar ik zat in het vliegtuig naast een man die heel levendig kon vertellen over zijn Opa die daar is overleden en begraven, dat heeft mijn gedachten veranderd.

Algoed ik kan dus echt nog 2 uur doorschrijven zonder moeite over alles wat ik hier al heb gezien, en de mensen die ik heb gesproken die op Koh Samui vast zaten etc. Maar aangezien ik jullie concentratiespan nu al behoorlijk op de proef aan het stellen ben, zal ik dat maar laten.

Oh ja, Henk de Krou, ze zeggen hier om de 3 minuten: ” ooohw pwetty hair” Dat geeft de burger weer moed na al jou gezanik over peroxidepopjes!

Dag snoesjes!

p.s. vergeef me de spelfouten en waarschijnlijk af en toe banale stukjes zinsopbouw, maar ik heb hier geen tijd (betaal per minuut) om eindeloos te deleten tot er een stukje prachtige poezie verschijnt :))